Na początku cały świat był dobrem wspólnym – dla każdego. I powszechne było intuicyjne uznanie tej wspólności za coś oczywistego i naturalnego. Nieco później – wobec pojawiających się zagrożeń – formułowana była idea troski o to dobro. Warto tu – z polskiej perspektywy – wspomnieć Stanisława ze Skarbimierza (dziś: Skalbmierza), rektora Uniwersytetu Krakowskiego, który 600 lat temu sformułował „O poszanowaniu dobra wspólnego pięć zasad, którymi winno kierować się państwo, aby osiągnąć pomyślność”.
Z tej perspektywy widać, jak ta piękna idea wspólności została nie tylko zapomniana, ale zniszczona nowymi dogmatami, za którymi stały bezwzględny egoizm, pycha i zachłanność.
Przeczytajcie tę książkę, aby odkryć na nowo, poczuć powab i przywrócić sens starym zapomnianym ideom. W tak odkrywanej na nowo koncepcji dobra wspólnego przemieszkują te właśnie ideały, którymi są dobro, prawda i piękno – a pomiędzy onymi najważniejsze są wszystkie trzy.
Dodaj komentarz